Related Posts with Thumbnails

miércoles, 22 de septiembre de 2010

De Buitres y Hombres

El lobo, las culebras, las arañas, los buitres, el raposo...
Un largo listado de especies que entran a diario en conflicto con el hombre y cuyos cadáveres aparecen muchas veces inertes en el campo a raíz de esa rivalidad ancestral. De poco sirve el beneficio que nos puedan causar, este queda nublado por los cientos de leyendas que empañan la importancia de estas especies en los ecosistemas. Su función ecológica es obviada por ridículas fobias que no dejan ver más allá de un ser que se presume odioso.

Es imprescindible mudar esas percepciones y hacer ver que esos seres odiados nos pueden aportar algo y que la coexistencia no sólo es posible, sino además gratificante. El divulgarlo no sólo es tarea de los "ecologistas" y de la administración, los periodistas tambien juegan un papel muy importante, aunque, pocas veces este es realmente asumido. Estamos habituados a leer en la prensa noticias sobre lobos feroces que degollan al ganado, serpientes venenosas de 3 metros que entran en casas, buitres que matan corderos, zorros robagallinas y un largo listado de animales que son tratados como alimañas a erradicar.


Colonia de Buitres en Monfragüe

Hace unos días, algunos medios difundieron una noticia acerca de los beneficios económicos que supone la presencia de buitres en los ecosistemas y cuyo titular decía lo siguiente:

Los buitres permiten en España un ahorro enegético igual al gasto de 9.000 hogares. Además, el cuerpo de la noticia señalaba que estas aves necrófagas evitan que 193.000 toneladas de CO2 acaben liberadas a la atmósfera (casi nada!!).
 

En España, se generan cada año 380.000 toneladas de carroña, de las que unas 150.000 corresponden a rumiantes (cabras y ovejas). Su incineración implica un alto coste energético, económico y ambiental derivado de la emisión de gases contaminantes y la imposibilidad del reciclaje natural de estos nutrientes por parte de la fauna salvaje y son necesarios 46 millones de litros de fuel oil anuales.

Si consideramos que un buitre adulto consume una media de 3 kg de carne semanales y que los ganaderos debe abonar una cuantía por la recogida y tratamiento de cada res que fallece, lo lógico sería que este gremio fuese el mayor defensor de las aves carroñeras de nuestro país. Desgraciadamente, esto no es así..

Seguimos encontrando buitres envenenados en nuestros campos y quejas en los medios de comunicación sobre los ataques a recien nacidos que puedan ejercer algunos buitres hambrientos, muchas de ellas, de dudosa credibilidad.

¿Conociendo estos claros beneficios, porque se nos hace tán difcíl la coexistencia?



 

En otros países, los buitres son animales venerados a los que se le ofrece el cuerpo de los seres queridos una vez fallecidos. De llevarse a cabo esta práctica en Europa, rápido acabaríamos con el vergonzoso negocio eclesiástico además de contribuir a la conservación de nuestras rapaces. 


En la elevada región del Tíbet, donde sus habitantes viven más cerca del cielo que del suelo, también mueren más cerca de las nubes que de la tierra. Por eso, a los tibetanos les aguarda un singular ritual funerario cuando fallecen: el entierro en el cielo.
Los tibetanos creen que el cuerpo es sólo un recipiente vacío para el alma; una vez llegada la muerte, esta emprende su viaje hacia otra reencarnación que será mejor o peor dependiendo del karma que haya tenido durante su vida, el cuerpo es destruido de la siguiente manera.
Con las primeras luces del día y espantando a los buitres que ya esperan su desayuno, la familia deposita al ser querido una vez descuartizado.

Los buitres, considerados daikinis o ángeles que bailan entre las nubes son los encargados de transportar el alma a los cielos.

Por último, los huesos son descompuestos en astillas que luego serán mezcladas con una harina de cebada llamada tsampa.


A algunos no les parecerá un fin digno y preferirán estar hacinados en un cementerio rodeados de desconocidos. Particularmente, yo no sé si existe un más allá, pero que las partículas que componen mi cuerpo retornen a un medio lo más natural posible me parece el mínimo agradecimiento que uno le puede devolver a la madre naturaleza por haber podido disfrutar de su esplendor.

Por último, quiero dedicarle unos minutos a José Antonio Labordeta. Su pérdida nos entristece en estos momentos. 



Hasta siempre!

11 comentarios:

TerraCelta dijo...

Escoitei hai tempo o ritual da morte cos buitres, sen dubida pra os que amamos a natureza e os animais salvaxes, é unha forma moi fermosa de morir, axudandoos.

Elisangela Dionisio dijo...

Meu Deus!!! Nunca vi nada parecido! É chocante, mas concordo que se trata de uma forma digna de morrer, uma forma de agradecimento à Mãe Natureza! Muito bonito esse ato!
Parabéns pelo seu trabalho!
Abraços!

pepe : petonegro@hotmail.com dijo...

Rubén, las imagenes son impactantes pero reconozco que no hay mejor forma de morir que pasando a formar parte de la vida.
Un saludo

Xabier Prieto Espiñeira dijo...

Boas, Rubén. Sorprendente e impactante (hai que recoñecelo) documento gráfico. Pero, se me permites unha pequena correción semántica, as almas non van cara outra "reencarnación" senón cara outra "encarnación". Re-encarnación é proceso en sí no que o corpo sutil e a alma abandonan o corpo denso e entran noutro. Algo que, por certo, non é realmente patrimonio do budismo tibetano senón tamén propio das correntes filosóficas hindús (tanto Shaivitas coma Vaishnavas), bastante máis antigas.
De todas formas penso que o que únha persoa decida facer co seu corpo físico trala morte é algo que debe ser respetado sempre (eu, persoalmente, son doador de órgaos).
Un abrazo.

Rubén Portas dijo...

Gracias polas aportacións Xabi, desgraciadamente non é respetado sempre, pegoche a continuación unhas aportacións do Amigo Antonio Sampedro:

"Esos entierros los han prohibido los Chinos, según me contó un tibetano. Lo siguen haciendo en regiones remotas.

Realmente no es que las Dakinis se lleven el alma a los cielos, lo que realmente quiere decir y significa es un ejercicio de de...sapego y desarraigo al cuerpo mundano y una manifestación de la impermanencia de todos los fenómenos. Se ofrece el cuerpo como festín a las dakinis y resto de divinidades que pueden manifestarse como buitres.Como el ofrecimiento de una joya valiosa."

Unha aperta

Alberto Rivero Saeta dijo...

Sen dúbida un dos mellores post que teño visto na miña vida, excelentemente documentado e explicado.
Parabéns.

Antonio Sampedro dijo...

Recorrección a Xavi ;)

Concretamente si se fala nas traduccións consensuadas de reencarnación (Tse chima). De feito nese proceso o "Corpo Sutil" (moi ben chamado)non vai a reencarnarse senon a un estado intermedio chamado (Bardo) en tibetano. a "reencarnación" chega despois.

Neste punto temos que recalcar que existe unha diferencia fundamental na interpretación do fenómeno da "reencarnación"entre o budismo tibetano e as tradición hindus mais antigas. As trdicións hindus aceptan a existencia dunha sustancia PERMANENTE e transmigrable ATMA. Isto e algo non aceptado dende o punto de vista da filosofía budista que considera esa sustancia(corpo sutil ou forma sutil finita e non existente de maneira última (tondam dembar). Son MOI distintas a maneira de enfocar a "reencarnación" polas duas tradicións.

Sinto chapa que din jajaja

Unha aperta e felicidades polo post!

Xabier Prieto Espiñeira dijo...

Pois é certo, como dí moi ben Antonio, que hai diferencias entre o concepto da "transmigración" budista e a "reencarnación" hinduista. Hai anos que non leo nada de Budismo e o tiña algo esquecido, a verdade. Pero sí que existen esas diferencias, cando se fala a nivel ortodoxo e literal. Aínda que unha visión máis profunda e global sobre os diferentes sendeiros espirituais leva, inevitablemente, a velos todos eles como un único camiño, explicado de diferentes formas segundo o lugar e o momento histórico no que se manifestaron.
E como éste é un foro sobre Natureza mellor vamos a deixar esta interesante conversa, que creo que se aparta un pouco do asunto principal do bloge.
Un abrazo.

Dani dijo...

Rubén, me he quedado impresionado con el documento. Duras imágenes, y una filosofía difícil de entender en nuestra sociedad, y también en la mayoría de las religiones del mundo. Estoy seguro de que esta gente tiene un sentimiento de protección y amor a la naturaleza inmenso.

Saludos.

Ángel Rabanal dijo...

Magnifico este blog que no conocía, y esta entrada impresionante.

Un saludo.

Santiago Mansilla dijo...

A mí me impresiona el valor de las creencias. Realmente no existe una Verdad, sino sólo Creencia.
Intento ponerme en el lugar de otro, porque es muy fácil decir "qué lindo sería volver a la naturaleza; es bello, yo también querría partir al cielo". Pero, ¿quién pondría el cuerpo de un hijo muerto, una esposa, un hermano, un padre, a que se lo coman los buitres, y quedarse ahí viéndolo?
Hay que creer muy fuertemente en ciertos significados.
Por mi parte, lo que deseo para mí y mis seres queridos, es un entierro en algún lugar especial, alguna montaña, con una simple mortaja y sin cajón, y poner un arbolito arriba, para servirle de abono.

Template Designed by Douglas Bowman - Updated to Beta by: Blogger Team
Modified for 3-Column Layout by Hoctro